8 Mart, dünya kadınlarının 19’uncu yüzyıldan bu yana verdiği özgürleşme mücadelesini sembolize eden, Birleşmiş Milletler tarafından tanımlanmış uluslararası bir gündür. Emekçi kadın hakları için mücadelenin simgesi haline gelen bu günün çıkış noktası, 1857 yılında ABD’nin New York eyaletinde çalışma koşulları için grev yapan kadın işçilerin eylemidir. O eylemde 129 kadın işçi hayatını kaybetmiştir. Bu elim olaydan sonra, 8 Mart kadınlara özel bir gün olarak anılmaya başlanmıştır.
Bu bir ‘kutlama’ değil, bir ‘anma’ ve ‘farkındalık’ günüdür. Kaldı ki, ülkemizin içinde bulunduğu koşullar, Türk kadınları olarak böyle bir günü kutlamaktan ne denli uzak olduğumuzu açık ve net bir şekilde gözler önüne sermektedir.
Ne acıdır ki; dünya kadınları tarihin başlangıcından bu yana ‘eşit ve özgür’ bireyler olarak var olma ve eril güç şiddetine karşı hayatta kalma mücadelesi vermektedir. Kadın mücadelesinin tarihi, cinsiyet ayrımından kaynaklanan eşitsizliğe, zulme, baskı ve şiddete karşı duruşun tarihidir. Kadınlar, bu yüzyılda bile cinsiyete dayalı eşitsizlikle, şiddetle, baskıyla ve yobaz fikir dayatmalarıyla mücadele etmektedir.
Ülkemizde ise kadın mücadelesinin geldiği durum, çok daha vahimdir! Anayasa’daki ‘eşitlik’ kavramının dahi tartışılır hale geldiği bu iktidar döneminde, kadınlar var olan haklarını da kaybetme kaygısı yaşamaktadır. “Kadın ile erkeğin eşitliği fıtrata terstir” diyen bir anlayışın yönetimindeki Türkiye Cumhuriyeti Devleti, kadına yönelik şiddetin artarak devam ettiği, her yıl yüzlerce kadının şiddet ve istismar kurbanı olduğu, kadınların karar mercilerindeki varlığının ‘sembolik’ görüldüğü,
emek ve istihdam taleplerinin ise tümüyle yok sayıldığı ‘eksik’ ve ‘kusurlu’ bir ülke haline gelmiştir.
Artık yasalar bile kadınlarımızı koruyamaz hale gelmiştir. Tahrik ve iyi hal indirimleri, çarpık zihniyetin adeta koruma kalkanı gibi olmuştur! Sığınma evlerinin sayısı toplumumuzda sayıları hızla artan mağdur kadınlarımıza göre son derece yetersizken, kadınları erkek şiddetinden koruyacak mekanizmalar da birer birer yok edilmektedir. Bunun en çarpıcı örneği, İstanbul Sözleşmesi’dir.
2022 yılının 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nde yaşadığımız tablo, güzel ülkemizi utanç içinde bırakmaktadır.
Bugün Türkiye’de binlerce kadın, tehdit altında, şiddete rağmen ve ölüm korkusuyla yaşamaya çalışıyor. Çalışan kadınların emekleri yok sayılıyor. Erkeklerle aynı işi yapan kadınlar, aynı ücreti alamıyor! Cinsiyet eşitsizliği toplumun her alanında sürüyor, hatta iktidar partisinin ayrımcı politikalarıyla bu eşitsizlik daha da yüceltiliyor. Kadınlar, toplumsal yaşamda görünmez hale getirilmeye çalışılıyor.
Unutulmasın ki; kadınların geride bırakıldığı bir ülkede ne refah olur, ne demokrasi, ne de barış! Kadınların sesine kulaklarını tıkayan iktidar partisi mensuplarına bir kez daha haykırarak diyoruz ki; Ekmek, barış ve gül…
